Hieronder een paar foto's van een trail in België op 5 augustus 2001. Door mijzelf omgedoopt als The Rolling Stones Trail, al heb ik zelf ook zitten denken aan Driveshaft Hills…

 

De dag begon met het verzamelen in Peer, België. De offroaders die kwamen opdagen: Edwin S. met een Jeep CJ-6, Luc A. met een Jeep CJ-7, Theo G. met een Mercedes G-Wagen, Jim L. met een Jeep Wrangler TJ, een collega van Theo G. met een Suzuki Samurai, een kennis van Edwin S. met een Jeep Wrangler YJ en ikzelf met een Jeep Wrangler YJ. Uur van vertrek was 10.00 uur in de morgen. De route was samengesteld uit een aantal roadbooks en compleet geleid door Edwin S., die ook iedereen bij elkaar had getrommeld. Nogmaals dank aan Edwin voor het organiseren van deze leuke offroad dag.

 

    

 

Poser

 

Op naar het eerste obstakel, wat volgens Edwin een lierproef zou zijn. Ik was hier al eens vaker geweest tijdens een nachtrit, en toen was het obstakel zo zwaar dat er een gigantische wachtrij stond en iedereen achter in de rij de bypass moest nemen. Op deze vijfde augustus bleek de kuil / het obstakel niet zoveel water te bevatten. Ik mocht het als eerste proberen. De eerste keer dat ik in de kuil met mijn voorwielen reed, vond ik zelf dat ik er te schuin in stond en ben ik naar achteren gereden om me beter te positioneren. Het rechtervoorwiel zakte al aardig snel weg, waardoor je in een leuke off-camber situatie komt te zitten. Nadat ik met al de vier wielen in de kuil terecht was gekomen, wilde ik meteen gas geven om er weer uit te komen. Hmm, de Jeep kwam ongeveer even snel vooruit als Herman Brood na zijn val. Wat is er aan de hand?? Ik had de Jeep wel in de derde versnelling staan (4-laag), maar met een T-18 versnellingsbak mag dat geen probleem zijn. Even verder kijken, en ja hoor, de handrem stond er nog op. Toch maar even de handrem eraf halen, en het in z'n twee proberen. De Jeep wilde in ieder geval wel vooruit, al ging het wel moeizaam. Toch een lastig obstakel. Dan maar even vals spelen en de ARB-locker in de vooras inschakelen (in de achteras heb ik een Detroit Softlocker). Nog steeds ging de Jeep niet vooruit. Edwin stelde maar voor om te gaan lieren, maar ik had geen zin om mijn lierkabel vies te maken en besloot om het nog een keer te proberen. Klein stukje naar achteren om een aanloop te nemen, en met een "beetje" gas kwam de Jeep toch uit de kuil.

 

De volgende was Edwin met zijn CJ-6. Het begon niet slecht, maar eenmaal in de kuil, bleek het toch te moeilijk om er zonder lockers uit te komen. De lier heeft uitkomst geboden. Luc reed er daarna in één keer met zijn CJ-7 doorheen. De lockers, SOA met OME en 4:1 bleken prima te werken. Theo trok de hendel van zijn sperdifferentieel al voor "het gat" kapot. Onder de G-Wagen kon hij de locker toch manueel inschakelen. Daarna had hij met zijn Mercedes (en mijn banden…) niet zoveel problemen. De rest van de groep heeft een bypass genomen, wat niet zo onverstandig was gezien hun bodemvrijheid en het ontbreken van lockers.

 

   

   

Wie graaft er nu een kuil midden op de weg??

 

Aan het einde van het pad was er nog een klein speelterreintje, met wat heuvels en water. Heel leuk allemaal om van alles uit te proberen, zoals het uitvinden hoe langzaam je tegen een heuvel kan rijden en weer van die heuvel kan afdalen. Na dit speelterrein zijn we een heel stuk doorgereden, vooral door dorpen en over landweggetjes om uit te komen bij twee zand-afgravingen. Hele leuke heuvels en veel losse stenen (The Rolling Stones) zorgden voor het nodige plezier en spektakel. Het viel me een beetje tegen dat ik bij sommige heuvels toch de nodige snelheid nodig had, terwijl de lockers ingeschakeld stonden. Die losse stenen waren toch verraderlijk. Net bij het beklimmen van de laatste heuvel hoorde ik een knal onder mijn Jeep. In eerste instantie dacht ik dat er een kruisstuk van mijn vooras was gebroken, maar toen ik weer onder aan de heuvel stond, bleek al snel dat mijn voor-aandrijfas uit elkaar lag. De splines van de as waren niet lang genoeg en de as was uit elkaar geschoven. Gelukkig was ik niet de enige met dat probleem, want Luc reed op precies hetzelfde moment (maar op een andere heuvel) ook zijn voor-aandrijfas uit elkaar. Hij baalde zichtbaar dat hij een paar dagen voor deze dag zijn aandrijfas had laten INKORTEN. Te kort dus. Luc had niet zoveel problemen om zijn as weer in elkaar te zetten, maar bij mijn Jeep lukte het niet zo makkelijk, waardoor we de as er maar onderuit hebben gehaald. Theo en Edwin zorgden nog voor het nodige spektakel, maar belandden met hun voertuigen toch elke keer weer op de wielen. De tweede afgraving was weer iets anders doordat daar veel meer water lag. Theo moest toch even een andere lijn pakken en kwam daarmee hopeloos vast te zitten. Met de lier van Edwin en de lier van Luc is de Mercedes er toch weer uitgekomen. Die lieren kwamen ook van pas toen Edwin en Luc in hetzelfde gat ook vast kwamen te zitten. Zonder mijn voor-aandrijfas wist ik dat ik het beter niet kon proberen en dat heb ik dan ook niet gedaan.

 

 

    

 

Nadat we deze opgravingen helemaal hadden gezien, zijn we bij een friettent gestopt. De kwaliteit van de friet was ongeveer hetzelfde als de kwaliteit van het gras in de Amsterdam Arena. Het zou me niet verbazen als ik nu een paar stukken tanden mis. Na dit debacle zijn we verder gereden naar de afgraving wat eigenlijk ons einddoel was. Deze afgraving lag ergens in de buurt van Maastricht en Luik. Onderweg kwam er nog een Nissan Patrol bij onze groep. In deze afgraving reden ook de nodige crossmotoren en quads rond, maar het oppervlak is zo groot dat niemand van elkaar last heeft. Ikzelf heb maar een paar rondjes op dit terrein gereden. Ik hoorde voordat ik op dit terrein aankwam al een hoop getik onder mijn Jeep bij het inveren. De bladveren van mijn vooras waren zo ver ingezakt dat de veerschommels waren omgeslagen en de sidekick-schokdempers te kort waren geworden. Deze sidekick-schokdempers zijn extra schokdempers om het rijcomfort te verhogen in verband met de shackle reversal. In ieder geval zijn deze dempers compleet overbodig en beperken de veerweg. Ik heb ze later dan ook verwijderd en voel geen verschil in rijcomfort. Bij de bladverenpakketten heb ik een extra bladveer gedaan om het inzakken te voorkomen. In ieder geval was dit een goede reden om mijn custom-made Alcan bladveren wat sneller te bestellen. Ik was toch al van plan om die veren te bestellen.

 

Ik heb later gehoord dat de andere offroaders in ieder geval nog een hoop plezier hebben gehad in deze afgraving. Vooral de hellingen schijnen spectaculair te zijn. Zo spectaculair dat Luc voor een TWEEDE keer zijn voor-aandrijfas uit elkaar had gereden. In ieder geval hebben we al met al een leuke offroad dag gehad, met de nodige sociale momenten (zou je niet denken met die Belgen, hè?? J ). De schade aan mijn Jeep is beperkt gebleven tot een gespleten voor-aandrijfas, doorgezakte bladveren, omgeslagen veerschommels, een kromme veerschommel, lekke sidekick-schokdempers en een paar vette krassen…

 

Waarom bestaat mijn aandrijfas uit twee stukken??